امروز از صدا و سیما اومدن برای تهیه گزارش از نمایشگاه. کلی دیرتر از زمانی که قرار بود تشریف آوردند. من تنها بودم. آقای بهبهان، مجری جوون جام جم خیلی بی تعارف و بی مقدمه به من گفت: شالتون رو درست کنید که موهاتون اصلن دیده نشه و این چیز رو بینیتون چسبیده یا سوراخه؟ همزمان دست به بینی عمل شده خودش میکشید. نمیدونم چرا هر کسی میخواد در مورد این دماغ واره من صحبت و سوالی کنه ناخوداگاه دست به بینی خودش میکشه!!! ایشون هم همین کار رو کرد. گفتم که چسبی نیست. گفت پس لطفن درش بیارید. تعجب کردم.
چه کار کنم؟ چرا؟
قانونه، مثل اینکه یادتون رفته ایجا ایرانهِ
من که کارمند صدا و سیما نیستم بار اول هم نیست که مصاحبه میکنم.
خلاصه رفتم تو دستشویی فرهنگسرا که شال ارغوانی رنگم رو محجبه ای ببندم به سرم. داشتم با انزجار تو آیینه به خودم نگاه می کردم و حالم بد بود که کارمند روابط عمومی اومد تو و گفت اِ!!! عین مجری های عرب زبان شدین. این رو که گفت، شال رو باز کردم و از دستشویی اومدم بیرون. دم در نگارخانه اقای بهبهان با تعجب نگاهم کرد. دستم رو پشتم به هم بستم و گفتم نریشن بگیرید (فقط صدا، بدون تصویر کسی که صحبت میکنه) تعجبش بیشتر شد. گفت چرا؟! گفتم کاری که بهش اعتقاد ندارم انجام نمی دم_ چشماش گرد شد_حجاب اجباره ولی پیرسینگ رو چون دوست دارم گذاشتم و مصلمن به این راحتی ها و برای یه مصاحبه درش نمیارم. یه شونه ام رو انداختم بالا. رفت به فیلمبردار که ظاهرن دستش برای تصمیم گیری بازتر بود صحبت کرد. ایشون هم اومد بیرون و متعجب به من نگاه کرد. گفت آخه این که چیزی نیست. گفتم ما با همین چیزی نیست ها و سخت نگیرهاست که به اینجا رسیدیم. من این کار رو نمیکنم. یه خورده نگاهم کرد. فکر کنم متوجه شد چی میگم. به هر حال من مصمم رو حرفم بودم. گفت مشکلی نیست من طوری ازتون تصویر میگیرم که دیده نشه ولی خودتون که گفتید حجاب اجباره، اون رو که میشه یه خورده رعایت کنید. خنده ام گرفت آخه داشت ادای روسری سر کردن رو هم در میآورد. گفتم باشه. دکمه های مانتوام رو بستم و روسریم رو بی آیینه درست کردم. آقای بهبهان دلش میخواست کمک کنه با اشاره به سر خودش علامت میداد که کجا رو باید بپوشونم و چند بار دستش رو آورد جلو و پس کشید. کلی خندیدیم. درنهایت مصاحبه با موفقیت انجام شد. یه دفه خودش خراب کرد و کات داد، یهو پرسید قبلن جلو دوربین کار کردم،
خیلی با دوربین راحتین آخه! اغلب هول میشن ولی شما نه، راحتید. و بعد میخواست ازم بپرسه مشوق من کی بوده. چنان نگاهی بهش انداختم که هول شد، گفتم از این سوال های کلیشه ای از من نپرسید لطفن. بی کلام سرش رو به علامت موافقت کج کرد.
توضیح من در مورد مرز گمشده براش خیلی جالب بود. میدونید وقتی یه گزارشگر قرار باشه از جریانی گزارش بده که اصلن در اون مورد اطلاعاتی نداره، سوال های ابلهانه ردیف میکنه که آدم نمیدونه بزن به جاده خاکی یا درست جواب بده. مثلن از من پرسید اگه بینندگان ما در خارج از کشور بخوان کاری مثل کار شما انجام بدم چه کار باید بکنن؟ ای واااااااااای!!! چی بگم آخه! اتفاقن ماشین ها تو اروپا بیشتر دیزلی هستن و گازوئیل میسوزونن. برید باک ماشین سوراخ کنید. البته با بارون های تندی که اونجا میباره، نمی دونم چطوری میشه این کار رو انجام داد
سلام نوشته جالبی بود. ممنون. کتاب درباره تلویزیون و سلطه ژورنالیسم را خواندی؟
شاد باشی.
سلام آقای علیرضا. ممنون از توجهتون. دوره دانشجویی یه تحقیق آماری در این مورد انجام دادمو وحشتناک بود ولی منبع نداشتم برای این که نتیجه خاصی از تحقیق بگیرم. حتمن این کتاب رو می خونم. باز همم ممنون