بچه بودم

بچه  بودم !!!

گمان می کردم برای فریاد همیشه وقت هست گمان می کردم می توانم مثل عباس تا آخر حنجره ام فریاد بکشم. هرگز نپرسیدم چگونه او این همه صداست و من این همه بی صدایی. اما صدای سوت قطار که در خانه می پیچید، من و سهیلا قطار می شدیم … نمی رسیدیم!  هیچگاه ! تنها در دور باطلی قدم می زدیم...

بچه بودم !!!

 بادبادک های روزنامه­ای­ام  میان درختهای سرو خانه پیچ می­خورد و التماس من بود که مریم را سوار بر سرو می­کرد تا ناجی بادبادکها باشد. به دیوار عمه نمی­رسیدند که باز هوای سرو می­کردند. بادبادکهایم در حیاط خانه خفه می­شد چون کوچه ناامن بود و دختربچگی من اجازه ورود به آن نداشت. هوا نرفتند نه بادبادکهایم نه توپ نامحرمم!!!

بچه بودم!!!

 جیبهای مادربزرگم پر بود از خواستنیها! می نشستیم با پاهای دراز و من دعا می کردم پاهای من ورچیده نشود تا خواستنیهای جیبش را از آن خودم کنم . ته صف می نشستم تا حسن و زن کردی اش عنقزی کاری با من نداشته باشند،‌ و می بردم جیب مادر بزرگم را با کلکی ساده از جنس گاو حسن !!!

حالا بزرگ شدم !

عباس و سهیلا و مریم هم . هنوز صدا ندارم برای فریاد و خوب می دانی چه جانی می کنم تا همان اندک صدایم خفه نشود و خوبتر می دانی که نمی شود!

بادبادکهای رنگی ام هوا نرفتند اما امان از بادبادکهای خیالم که از برج میلاد هم فراتر رفتند!

مادربزرگم رخت بربست اما بی او پاهایم ورچیده نخواهد شد! دیگر چه باک از این همه قطاری که مرا در ایستگاه جا گذاشتند...

من قطار زندگی ام را خود به پیش خواهم راند.