شمعی برای افروختن

شمعی برای افروختن

یک سال است می نویسم. یک سال است حس می کنم در نوشتن  

در حال دگرگون شدن هستم.

پارسال همین روزها بود که پیشنهاد ایجاد وبلاگ را مطرح کردم وبا  

اشتیاق دوستانم مواجه شدم.

دوستی پا پیش گذاشت و آن را ایجاد کرد وبعد همه باهم تصمیم  

گرفتیم در آن بنویسیم ونوشتیم.

اولش سخت بود. چه بنویسم؟چطور بنویسم؟در مورد چه بنویسم؟ به  

خودم فشار می آوردم  و بعد نگران از قضاوت شدن.

کم کم ترسم ریخت. شروع کردم از تجربه ی زیسته شروع شد بعد نقد  

کتاب،فیلم  ،مسائلی که رنجم می داد و بعد تمام مسائلی که در هفته می  

خواندم و درموردش صحبت می کردیم.

جمعه ها وقت خوبی بود، نوشتم و نوشتم هفته ای یک مطلب و الان  

حس می کنم چقدر نسبت به اوائل توانمند تر شده ام. دیگر نمی 

ترسم نه از نوشتن و نه از قضاوت شدن.فکرم بیشترانسجام یافته و  

و هر روز بیشتر خودم را نقد می کنم.

الان می نویسم و اثرش را می بینم. دوستانی که ایمیل می زنند ودر  

مورد نوشته هایم نظر می دهند خوشحالم واحساس شادابی می  

کنم.همیشه فکر می کردم که چه چیز واقعی است.الان می دانم.